Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Ανάγκη για Δικαίωση των Προσδοκιών στην Ενέργεια




Πριν από δύο ημέρες δόθηκε από το ΥΠΕΚΑ σε δημόσια διαβούλευση σχέδιο προκήρυξης για την εκμίσθωση των δικαιωμάτων έρευνας γεωθερμικού δυναμικού. Ως εδώ καλά. Το πρόβλημα με τις πρωτοβουλίες του ΥΠΕΚΑ είναι ότι εξαντλούνται στο αρχικό στάδιο τους. Ή τορπιλίζονται στη συνέχεια. Ή, ακόμη, χειρότερα, ακυρώνονται στην πορεία.

Έτσι, η ευφορία που δημιουργείται κάθε φορά που φαίνεται ότι το υπουργείο προτίθεται να διορθώσει κακώς κείμενα στην αγορά ενέργειας ή να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα, για λόγους που δεν είναι δυνατόν να κατανοηθούν επαρκώς, καταρρίπτεται στη συνέχεια, ενώ δεν λείπουν και οι αιφνιδιασμοί. Τι να πρωτοθυμηθούμε. Τα περίφημα έργα με τα υπεράκτια θαλάσσια αιολικά πάρκα, με τα οποία η χώρα μας θα μπορούσε να καλύψει άνετα τους κοινοτικούς στόχους ως το 2020 κινδυνεύουν να παραπεμφθούν στις καλένδες. Πρώτα-πρώτα οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές πιάστηκαν στον ύπνο όταν διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν στη δημόσια διαβούλευση οι σχετικές διατάξεις που αφορούσαν στα έργα αυτά στο υπό ψήφιση σχέδιο νόμου για τις ΑΠΕ. Τελικά το ΥΠΕΚΑ πέρασε αυτό που ήθελε, δηλαδή, να παραμείνει στον έλεγχο του η χωροθέτηση και η μελέτη των συγκεκριμένων έργων. Και πού είμαστε τώρα; Ουδείς γνωρίζει. 

Το υπουργείο προχώρησε καταρχήν σε μια χωροθέτηση και τώρα το κρίσιμο στάδιο είναι η μελέτη των έργων αυτών, που είναι και κοστοβόρα και χρονοβόρα. Ποιος θα κάνει τις μελέτες; Όχι πάντως υπηρεσίες του υπουργείου. Θα ανατεθούν λοιπόν σε εξωτερικά γραφεία; Τέτοιου είδους ανακοινώσεις από το ΥΠΕΚΑ δεν υπάρχουν προς το παρόν. Και άντε, ας υποθέσουμε, ότι ανατέθηκαν. Ποιος θα πληρώσει όταν είναι γνωστή η δυστοκία των δημόσιων οικονομικών; Και μάλιστα αρκετά εκατομμύρια ευρώ γιατί πρόκειται για σύνθετα έργα; Εκτιμήσεις της αγοράς αναφέρουν ότι ανάλογες μελέτες μπορεί να πάρουν πάνω από ένα χρόνο για να περαιωθούν. Εμείς ούτε που ξεκινήσαμε καν. Και να ήταν μόνο αυτό. Ο στόχος του ΥΠΕΚΑ για το 2020 είναι να έχουμε εγκατεστημένη ισχύ μόλις 300 MW από τα πάρκα αυτού του είδους. Αυτό κι αν είναι αιφνιδιασμός. Τα έργα αυτά για να θεωρούνται αποδοτικά θα πρέπει να είναι από 100 MW και πάνω. Στην καλύτερη περίπτωση 150 MW. Αν ισχύει ο στόχος του υπουργείου τότε μόνον το πολύ δύο επενδυτές θα μπορέσουν να υλοποιήσουν παρόμοια έργα. Όταν είναι ήδη γνωστό ότι αυτή τη στιγμή εκκρεμούν στη ΡΑΕ αιτήσεις για offshore αιολικά πάρκα ισχύος περί τα 3000-4000 MW. Και τα υπόλοιπα τι θα γίνουν; Ποιος νοιάζεται, θα πείτε. Ντόρος να γίνεται και προσδοκίες να δημιουργούνται.

Το ίδιο συνέβη και με το θέμα του λιγνιτωρυχείου της Βεύης. Το αρμόδιο υπουργείο εμφανίσθηκε αποφασισμένο τον περασμένο Φεβρουάριο να προχωρήσει με ταχύτατους ρυθμούς την εκμίσθωση των δικαιωμάτων εξόρυξης των λιγνιτών της Βεύης. Τελειώνει και το καλοκαίρι και το θέμα μάλλον είναι καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι. Όμως, υπήρξε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από πλευράς επενδυτών, οι οποίοι ακόμη αναμένουν στο ακουστικό τους τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις επιλογής. Ήταν κακό το κλίμα…Προστέθηκε πρόσφατα και η αντίδραση του Σύριζα, που αντιδρά στην εκχώρηση της Βεύης σε ιδιώτες, όταν είναι ήδη γνωστό ότι ένα ακόμη κόμμα της αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ, αρνήθηκε να στείλει εκπρόσωπο του για να ενημερωθεί από το υπουργείο για τους όρους εκχώρηση της Βεύης.

Το τρίτο ζήτημα που επίσης φαίνεται ότι «ξεχάστηκε» είναι η έρευνα υδρογονανθράκων. Το ΥΠΕΚΑ μετά φανών και λαμπάδων ανακοίνωσε την 1η Ιουλίου ότι υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες για ύπαρξη κοιτασμάτων στον ελλαδικό χώρο και για το λόγο αυτό θα προχωρούσε στην κατάθεση νομοσχεδίου για την ίδρυση σχετικού φορέα. Τι έγινε και με αυτό το θέμα; Μπορεί κάποιος να μας πληροφορήσει υπεύθυνα; Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση από τις αρχές του έτους είχε ανακοινώσει την πρόθεση της για τη σύσταση του φορέα έρευνας και αξιοποίησης υδρογονανθράκων.

Είναι λοιπόν να μην είμαστε καχύποπτοι με τις κατά τα άλλα πολύ καλές πρωτοβουλίες του ΥΠΕΚΑ οι οποίες στη συνέχεια μπλοκάρονται; Είναι σαν την ενσωμάτωση των κοινοτικών Οδηγιών. Στα χαρτιά τις έχουμε ενσωματώσει όλες. Στην πράξη όμως δεν ισχύει τίποτε. Δεν αποκλείεται συνεπώς το ίδιο να συμβεί και με την εκμίσθωση των δικαιωμάτων έρευνας γεωθερμικού δυναμικού, που δεν αποκλείεται να πέσουν θύματα των τοπικών αντιδράσεων. Το παράδειγμα της Μήλου είναι χαρακτηριστικό.

Εκτός κι αν η πρακτική του υπουργείου εξαντλείται στην παρουσίαση πρωτοβουλιών για να φανεί κάποιο έργο. Φαίνεται ότι στο follow up δεν υπάρχει σχετική τεχνογνωσία.
Πηγή: Enegreia.gr