Οι κομιτατζήδες των Αθηνών

Ο ΙΟΣ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Οι κομιτατζήδες των Αθηνών

 Ηταν η πρώτη μεγάλη αντιτρομοκρατική υπόθεση του ελληνικού εικοστού αιώνα

Ηταν η πρώτη μεγάλη αντιτρομοκρατική υπόθεση του ελληνικού εικοστού αιώνα: ένα πρωινό του Ιουνίου του 1902, οι αθηναϊκές εφημερίδες πληροφορούσαν το κοινό τους ότι, χάρη στην επαγρύπνηση των διωκτικών αρχών, μόλις είχε εξαρθρωθεί «το Βουλγαρικόν Κομιτάτον» της ελληνικής πρωτεύουσας με «την σύλληψιν εν μέσαις Αθήναις φανατικών Μακεδόνων και Βουλγάρων πρακτόρων του βουλγαρικού επαναστατικού Κομιτάτου», οι οποίοι «μετ’ άλλων συντρόφων των διενήργουν αποστολάς όπλων εις Μακεδονίαν» («Εμπρός» 6.6.1902).

Οι συλλήψεις είχαν πραγματοποιηθεί στις 20-22 Μαΐου, όμως «τη παρακλήσει του τε Υπουργείου των Εσωτερικών και της Εισαγγελίας ελήφθη παρ’ όλων των εφημερίδων απόφασις να μη γραφή ουδέν απολύτως περί του ζητήματος, ίνα μη παρακωλυθούν αι περαιτέρω ενέργειαι των αρχών». Η αυτοσυγκράτηση διατηρήθηκε έως τις 5 Ιουνίου, όταν μια εφημερίδα έσπασε το εμπάργκο με άνωθεν κάλυψη. Την επομένη, οι κομιτατζήδες των Αθηνών και η εξουδετέρωσή τους φιγουράριζαν πρωτοσέλιδα σε όλα τα φύλλα, καταλαμβάνοντας τη μισή περίπου ύλη τους επί ένα τετραήμερο. Ωσπου στις 10 Ιουνίου το όλο ζήτημα εξαφανίστηκε εντελώς από την επικαιρότητα, μετά από εισαγγελική απαγόρευση των σχετικών δημοσιεύσεων.

 Ολοκληρωτικά ξεχασμένη σήμερα, η μακρινή αυτή υπόθεση αποτέλεσε πραγματικό ορόσημο όσον αφορά τις κατασταλτικές πρακτικές του ελληνικού κράτους, την οικοδόμηση των μηχανισμών ασφαλείας, αλλά και τη σχέση αυτών των τελευταίων με τα ΜΜΕ. Αντίθετα απ’ ό,τι θα νόμιζε κανείς, αντικείμενο της «αντιτρομοκρατικής» επιχείρησης του 1902 δεν ήταν κάποιοι αλλοδαποί πράκτορες, αλλά «ομογενείς» μετανάστες από τη Μακεδονία, αρκετοί απ’ αυτούς Ελληνες πολίτες, ύποπτοι όμως για συνεργασία με το αντιοθωμανικό αυτονομιστικό αντάρτικο των κομιτατζήδων. Το υπό εξάρθρωση συνωμοτικό δίκτυο, διαβάζουμε χαρακτηριστικά στο «Σκριπ» (6.6.1902), «αποτελείται εκ Βουλγάρων οι οποίοι εγκαταστηθέντες ενταύθα προ πολλού, απέκτησαν και την Ελληνικήν ιθαγένειαν πολιτογραφηθέντες. Πολλοί εξ αυτών ευρίσκονται με περιουσίας, με εμπορικά καταστήματα και με μεγάλα παντοπωλεία, χαίρουσι δε μεταξύ των πολλών την καλλιτέραν υπόληψιν ως άνθρωποι έντιμοι και ως πολίται, οι οποίοι δεν ηδιαφόρησαν όταν η Ελλάς είχεν ανάγκην συνδρομής, αλλ’ έσπευσαν και ηγωνίσθησαν παρά το πλευρόν της τον κοινόν αγώνα. Οι κύριοι ούτοι, οι μετερχόμενοι τον πατριώτην και τον αγωνιστήν, αποτελούν τον πυρήνα της προπαγάνδας της Βουλγαρικής», η οποία «ειργάζετο από ενός και πλέον έτους, προσηλύτιζε και απέστελλεν εις Μακεδονίαν όπλα, εκρηκτικάς ύλας και δυναμίτιδα», στρατολογώντας ταυτόχρονα μεταξύ των Μακεδόνων μεταναστών «εις τα περίχωρα των Αθηνών και εις τας επαρχίας ακόμη».

Οι συλλήψεις των Αθηνών και το παράλληλο ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύθηκε τις ίδιες μέρες στη Θεσσαλία οδήγησαν, τα επόμενα χρόνια, στη συγκρότηση μηχανισμών ασφαλείας που ανέλαβαν τη διαρκή επιτήρηση χιλιάδων ανθρώπων, το ζύγισμα των «εθνικών φρονημάτων» τους και την προληπτική καταστολή όσων απ’ αυτούς (υπήρχε η εκτίμηση ότι) παρέκκλιναν από τη δέουσα νόρμα. Πρόκειται ουσιαστικά για τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του σύγχρονου αστυνομικού κράτους, όπως το γνώρισαν οι επόμενες γενιές Ελλήνων μέχρι το 1974: των «πιστοποιητικών φρονημάτων», των παρακρατικών τραμπούκων, των υπόγειων παρεκκλίσεων από τη δημοκρατική και δικαστική νομιμότητα. Πρώτο «πειραματικό» πεδίο εφαρμογής αυτής της εκτροπής, που στις επόμενες δεκαετίες επεκτάθηκε στο σύνολο των πολιτών, αποτέλεσε σ’ αυτή την πρώτη φάση μια συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού: οι Μακεδόνες μετανάστες, εποχικοί ή μόνιμα εγκαταστημένοι στην ελληνική επικράτεια, που προέρχονταν από σλαβόφωνες περιοχές. Η εξέλιξη αυτής της «εξαίρεσης» είναι ιδιαίτερα διδακτική τις μέρες μας, καθώς αντίστοιχες «παρεκκλίσεις» από τη συνταγματική νομιμότητα (π.χ. στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς δίκη) δρομολογούνται σε βάρος των πιο ευάλωτων μερίδων του μεταναστευτικού πληθυσμού.

Από τα «βόδια» στους «υπονομευτές»

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, οι σλαβόφωνοι μετανάστες από τη Μακεδονία (κυρίως την περιοχή Καστοριάς-Φλώρινας), που στην ειδησεογραφία των ημερών αναφέρονται άλλοτε ως «Μακεδόνες» κι άλλοτε ως «Βούλγαροι», συγκροτούσαν τρία υποσύνολα με διαφορετικά κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ενα μικρό αλλά ιδιαίτερα ορατό τμήμα αποτελούνταν από διανοουμένους: σπουδαστές σε γυμνάσια και πανεπιστημιακές σχολές, εκπαιδευτικούς, γιατρούς, δικηγόρους. Πολύ περισσότεροι ήταν οι μόνιμα εγκαταστημένοι έμποροι, ειδικευμένοι τεχνίτες κι εργολάβοι της πρωτεύουσας, οι μυλωνάδες ή επιστάτες αγροκτημάτων της Θεσσαλίας και οι επαγγελματίες διαφόρων άλλων αστικών κέντρων. Τη μεγάλη πλειονότητα συγκροτούσαν ωστόσο οι εποχικοί αγρεργάτες που πηγαινοέρχονταν ανάμεσα στις γενέτειρές τους και τα τσιφλίκια της Θεσσαλίας ή οι ειδικευμένοι εργάτες –όπως οι ξυλοκόποι από το Μπούφι (σημ. Ακρίτας Φλώρινας) που, σύμφωνα μ’ έναν πληροφοριοδότη του ΥΠΕΞ, «κατ’ έτος μεταβαίνουν αθρόοι εις Πάτρας ως πριονισταί και εκείθεν διασκορπίζονται εις όλην την Πελοπόννησον».

Τα πραγματικά μεγέθη αυτού του μεταναστευτικού πληθυσμού δεν καταγράφονταν από καμιά απολύτως υπηρεσία κι είναι μάλλον αδύνατο να υπολογιστούν. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων που εξετάζουμε, κινδυνολογικές ανταποκρίσεις της αθηναϊκής εφημερίδας «Καιροί» υποστηρίζουν ότι «εν Θεσσαλία ζώσιν υπέρ τας 15 χιλιάδας Βούλγαροι, οίτινες υπό το πρόσχημα του εργάτου ή του φιλοπάτριδος Μακεδόνος υπονομεύουσιν την εθνικήν ημών υπόστασιν» (11/6/1902) κι ότι στον Βόλο κατοικούσαν «υπερδιακόσιοι Βούλγαροι έχοντες διαφόρους εργασίας και μετερχόμενοι πλείστα χειρωνακτικά και άλλα βιοποριστικά έργα» (12/6/1902). Αλλο δημοσίευμα των ημερών αναφέρει ότι τουλάχιστον 150 σλαβόφωνες οικογένειες είχαν εγκατασταθεί στον Μεγάλο Κεσερλή της Λάρισας (σημ. Συκούριο), όπου «εξέλεξαν και δήμαρχόν των» («Εμπρός» 8/6/1902). Γι’ αυτό το τελευταίο, εύγλωττες είναι οι παλιότερες καταγγελίες της ίδιας εφημερίδας (13/2/1901) για την επίσκεψη εκεί κάποιου «περίεργου ιεροκήρυκα» που έβγαζε ομιλίες «βουλγαριστί», αλλά και η σύγχυση του νομάρχη Λαρίσης Διομήδη Φανδρίδη, στην υπηρεσιακή αλληλογραφία του με το ΥΠΕΞ (4.6.1902), ανάμεσα στο Κεσερλή και το τουρκικό τοπωνύμιο «Κεσριέ» (=Καστοριά), που έφεραν τα διαβατήρια κάποιων μεταναστών.

Μέχρι το 1902, η διάβαση των χερσαίων ελληνοτουρκικών συνόρων γινόταν ανεξέλεγκτα, δίχως την προβλεπόμενη θεώρηση διαβατηρίων από το αρμόδιο προξενείο Ελασσόνας. Εν έτει 1899 ο πρόξενος Βατικιώτης προσπάθησε να καταργήσει αυτή την πρακτική, ως επιζήμια για «την δημοσίαν ασφάλειαν και το δημόσιον ταμείον», η αυστηρή εφαρμογή των σχετικών κανονισμών κρίθηκε ωστόσο τελικά επιβλαβής προς το (υπέρτερο) δημόσιο συμφέρον του εθνικού προσεταιρισμού των επίμαχων πληθυσμών, καθώς οι μετανάστες έπρεπε να διαγράψουν έναν πολυήμερο κύκλο για να εφοδιαστούν με την πολυπόθητη βίζα.

Οι τριβές με την κρατική γραφειοκρατία δεν ήταν ωστόσο το μόνο πρόβλημα στις σχέσεις των Μακεδόνων μεταναστών με το εθνικό κέντρο. Εξίσου σημαντικές αποδεικνύονταν οι άτυπες ρατσιστικές διακρίσεις που αντιμετώπιζαν, ως απόρροια της σύζευξης ταξικής κατωτερότητας και γλωσσικής διαφοράς: «Γουναράδες, κτίσται, υλοτόμοι ήρχοντο εκείθεν, ιδίως εκ του διαμερίσματος Καστορίας, πολλάκις ονομαζόμενοι Βούλγαροι παρά των της Παλαιάς Ελλάδος, λόγω της γλώσσης ην ωμίλουν», σημειώνει χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματά του ο μακεδονομάχος υπολοχαγός Κωνσταντίνος Μαζαράκης. «Τούτο τους συνεκράτει εν απομονώσει και ποια έχθρα προς τους Παλαιοελλαδίτας. Αυτός ήτο ο μόνος δεσμός» («Μακεδονικός Αγών», Θεσ/νίκη 1937, σ.8-10). Στις δικές του πάλι αναμνήσεις από τη φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τη δεκαετία του 1850, ο Γκλιγκόρ Παρλίτσεφ καταγράφει τη δυσφορία που του προκαλούσε η υπεροπτική αντιμετώπιση των εργαζόμενων συμπατριωτών του από τους γηγενείς αστούς: «Οταν τα βράδια περνούσαν οι Καστοριανοί μάστορες μπροστά από το πανεπιστήμιο και μιλούσαν μεταξύ τους βουλγαρικά, οι συμφοιτητές μου έλεγαν “Ιδού περνούν τα βώδια”. Ράγιζε η καρδιά μου. Θιγμένος για την τιμή της καταγωγής μου, έβραζα από οργή που δεν μπορούσα να εκφραστώ» («Απομνημονεύματα», Αθήνα 2000, σ.65).

Η ελληνοβουλγαρική διαμάχη για τον προσεταιρισμό των Μακεδόνων θα πολιτικοποιήσει αυτές τις κοινωνικές αντιθέσεις. Ενα πρώιμο δείγμα αποτελούν οι αντίρροπες εκδηλώσεις της μακεδονικής παροικίας, κατά το σύντομο πέρασμα του Ρώσου στρατηγού Νικολάι Ιγνάτιεφ από την Αθήνα (18/1/1877). Το μεσημέρι επιδόθηκε στον επισκέπτη «εκ μέρους των Μακεδόνων» ψήφισμα «γεγραμμένον βουλγαριστί», το οποίο ζητούσε από τη Ρωσία ν’ απελευθερώσει «όχι μόνον τους Σλαύους, αλλά και όλας τας άλλας υποδούλους επαρχίας της Τουρκίας». Σύμφωνα με τις εφημερίδες, στο διάβημα μετείχαν «περί τους 100 των εν Αθήναις οικοδόμων (κτιστών και ξυλουργών), εκ Μακεδονίας το πλείστον καταγομένων» («Στοά» 19/1/1877) ή «πεντήκοντα περίπου τσούσιδες, δηλαδή μακεδόνες βουλγαρόφωνοι, ών τινες όμως είνε έλληνες τα φρονήματα, άλλοι δε βούλγαροι, πάντες δ’ αμφίβολοι τας διαθέσεις και απαίδευτοι, πεντήκοντα εξ εκείνων οίτινες επαγγέλλονται εν Αθήναις τους κτίστας» («Εφημερίς» 19/1/1877). Το ίδιο βράδυ, «διακόσιοι περίπου Μακεδόνες, μεταξύ των οποίων φοιτηταί, λόγιοι, πάντες αξιότιμοι άνδρες», απάντησαν στους «αθλίους τσούσιδες» διαδηλώνοντας στο κέντρο της Αθήνας με αντισλαβικά συνθήματα («Εφημερίς», όπ.π.).

Ο εσωτερικός εχθρός

Στο γύρισμα του αιώνα, οι διακηρυκτικές αυτές συμπάθειες έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στη λειτουργία συγκροτημένων αντίπαλων μηχανισμών και δικτύων. Η ανάπτυξη του αντιοθωμανικού κινήματος των κομιτατζήδων της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ) και η ανακλαστική ταύτιση του σκληρού πυρήνα του «ελληνικού κόμματος» με την οθωμανική τάξη πραγμάτων προκαλούν ριζικές ανατροπές στα συναισθήματα πολλών από τους Μακεδόνες μετανάστες. «Εκτός ελαχίστων, το πολύ πλήθος των εργατικών εν Ελλάδι Μακεδόνων εξηπατάτο» από τους κομιτατζήδες «δια της ιδέας ότι αι προσπάθειαι εις τας οποίας εκαλούντο να συμμετάσχουν απέβλεπον εις την απελευθέρωσιν της Μακεδονίας», παραδέχεται εν έτει 1911 η πρώτη ημιεπίσημη εξιστόρηση του μακεδονικού αγώνα από τον δημοσιογράφο Σταμάτη Ράπτη (σ.715-6), ενώ το 1902 ένας πολιτικός πρόσφυγας από την Καστοριά, πρώην κατάσκοπος του ελληνικού προξενείου, ισχυρίζεται σε φυλλάδιό του πως, «εξ όλων των ενταύθα βουλγαροφώνων Ελλήνων Μακεδόνων, αμφιβάλλομεν αν 30-40 ευρεθώσιν οι μη μεμυημένοι εις τα του Κομιτάτου».

Για τις πραγματικές διαστάσεις της δραστηριότητας των κομιτατζήδων της Αθήνας, περισσότερο διαφωτιστική αποδεικνύεται η αλληλογραφία του επικεφαλής τους, Λάζαρ Κισελίντσεφ ή Λαζάρου Κισελινίδη, ευκατάστατου μαρμαροτεχνίτη από το Κόσινετς (σημ. Ιεροπηγή) της Καστοριάς. Το όλο δίκτυο έφερε την ονομασία «Μακεδονο-Αδριανουπολίτικος Επαναστατικός Σύλλογος» και είχε ως αποστολή τη συγκέντρωση χρηματικών εισφορών, την περίθαλψη μαχητών καταδιωκόμενων από τους Οθωμανούς, κυρίως όμως την αγορά και αποστολή στη Μακεδονία μεταχειρισμένων τουφεκιών. Μετά το 1901, η Θεσσαλία χρησιμοποιήθηκε επίσης ως δίαυλος για την είσοδο ανταρτοομάδων και παράνομων στελεχών στη Δυτική Μακεδονία, καθώς η ελληνοτουρκική μεθόριος επιτηρούνταν λιγότερο ασφυκτικά από τη βουλγαροτουρκική. Ιδιαίτερο στόχο στρατολογίας αποτελούσαν οι παλιοί πολεμιστές των αντιοθωμανικών κινημάτων του 1878, 1886 και 1896-97, ιδίως όσοι θεωρούνταν «επαναστάτες εκ φύσεως». Η εμφάνιση ενός αντίπαλου ελληνομακεδονικού μηχανισμού κατέδειξε ωστόσο τα όρια της εμβέλειας του εγχειρήματος. «Οι Ελληνες άρχισαν μια συστηματική προπαγάνδα μεταξύ των Μακεδόνων μας», ενημερώνει ο Κισελίντσεφ την Υπερμεθόρια Αντιπροσωπεία της ΕΜΕΟ στις 12/4/1902. «Κάθε Κυριακή τούς μαζεύουν και τους λένε να μη γίνουν σχισματικοί, να μη συνεργάζονται με το Κομιτάτο. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί που τους ακούνε».

 Η αναμέτρηση αυτών των μηχανισμών κατέληξε τον Μάιο στη σύλληψη του Κισελίντσεφ, ενώ εργαζόταν στο εργοτάξιο του Σταδίου, κι έξι ακόμη Αθηναίων «Βουλγάρων». Μ’ εξαίρεση τον 23χρονο σπουδαστή της Εμπορικής Χαράλαμπο Ράλλη και τον («παντοπώλη» ή «εργαζόμενον εις τα παπλωματάδικα») Δημήτρη Ουζούνη, οι περισσότεροι περιγράφονται στις εφημερίδες ως επαγγελματίες εγκαταστημένοι στην πρωτεύουσα από χρόνια, εύποροι και πλήρως ενταγμένοι στην τοπική κοινωνία. Γνωστότερος ήταν ο «μεγαλοπαντοπώλης και μεγαλοκτηματίας» Ναούμ Ρούκας, παλαίμαχος αντάρτης του 1878 και κομματάρχης βουλευτών χάρη στους «πολλούς φίλους» που διέθετε κι επηρέαζε. Σύμφωνα με επιστολή του Κισελίντσεφ από τη φυλακή προς την καθοδήγηση της Σόφιας, μόνο ο ίδιος κι άλλος ένας από τους συλληφθέντες ανήκαν στην ηγεσία της τοπικής οργάνωσης. Αλλες επιστολές του καταγράφουν την ανακρίβεια των σχετικών δημοσιευμάτων («μοιάζουν περισσότερο με μυθιστόρημα») και τον προβληματισμό των κρατουμένων για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν. Τελικά αποφάσισαν να μετατρέψουν τη δίκη τους σε πολιτικό βήμα, ήδη από τις 22/6 εκτιμούσαν όμως ότι θ’ απαλλαγούν με βούλευμα, καθώς το ελληνικό κράτος απευχόταν την επισημοποίηση της παρουσίας της ΕΜΕΟ στην ίδια του την πρωτεύουσα. Η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε με την απόλυσή τους, κυριολεκτικά εν κρυπτώ, στις 19 Νοεμβρίου. Παρόμοια κατάληξη είχαν και οι περισσότερες από τις δεκάδες συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο στη Θεσσαλία, ως προέκταση της εξάρθρωσης του «βουλγαρικού κομιτάτου» της πρωτεύουσας, αλλά και του τυχαίου πνιγμού μιας ανταρτοομάδας κομιτατζήδων, ενώ περνούσαν τον Πηνειό (1/6).

Απέμειναν οι θεσμικές αποκρυσταλλώσεις της υπόθεσης. Στις 15/6/1902 ο νομάρχης Λαρίσης εισηγείται στον πρωθυπουργό τη δημιουργία ειδικής υπηρεσίας για την παρακολούθηση και καταστολή του εσωτερικού εχθρού: «Διά τους 4 τουλάχιστον Νομούς της Θεσσαλίας και τας Αθήνας και τον Πειραιά», τονίζει, «παρίσταται επιβάλλουσα ανάγκη να συσταθή ιδία αστυνομική υπηρεσία, υπό ιδιαιτέραν ενιαίαν κεντρικήν διεύθυνσιν και ιδία εις τους Νομούς τούτους υπηρεσίαν, απαρτιζομένη από νέους αξιωματικούς προσκεκολλημένους μεν εις τας Αστυνομίας αλλ’ ανεξάρτητον έχοντας εν τω κρυπτώ δικαιοδοσίαν», οι οποίοι «να συνεννοώνται μόνον με τους Νομάρχας (και τους Εισαγγελείς όταν παραστή ανάγκη καταδιώξεως)».

Το παρακράτος

Στην πράξη, το έργο αυτό ανατέθηκε σ’ ένα παρακρατικό δίκτυο Μακεδόνων μεταναστών, συγκροτημένο ειδικά για την περίσταση. «Από το 1902-1903 ήρχισα να ψευτοανακατώνομαι στην Αστυνομίαν Αθηνών, ήτις κατεδίωκε τους κατασκόπους Βουλγάρους και ενεθάρρυνε εμέ να ξυλοκοπήσω τότε πολλούς, Δάμψαν, Λεκάρτσεφ και λοιπούς», διαβάζουμε σε μεταγενέστερη έκθεση του καπετάν Κόδρου προς την ηγεσία του Ελληνομακεδονικού Κομιτάτου (8.7.1907), ενώ ακόμη γλαφυρότερος είναι ένας άλλος συνεργάτης της αστυνομίας, ο παλαίμαχος βλάχος αντάρτης Ναούμ Σπανός: «Επήρα την παρέαν μου μόλις ενύχτωσε, επήγα εις την ταβέρναν των αδελφών Λεκαφτσιέφ, έβγαλα το πιστόλι και επυροβόλησα την λάμπαν. Αρχίσαμε τις μπιστολιές και εκτυπηθήκανε εξ […] Μετά ολίγας ημέρας επήγαμε εις την οδόν Πινακωτών εις το μπακάλικο του Ναούμ Ρούκα, εκεί τον εσπάσαμε εις το ξύλο και το μπακάλικο το εκάμαμε σαλεπιτζήδικο, ώστε ηναγκάσθη να φύγει εις την Βουλγαρίαν» («Αναμνήσεις εκ του Μακεδονικού Αγώνος», Θεσ/νίκη 1957, σ.29). Οσα περιστατικά έφτασαν μέχρι τις στήλες των εφημερίδων παρουσιάζονταν σαν καθαρά προσωπικές αντιδικίες ή σαν «προκλήσεις» των αλλοεθνών θυμάτων. Για ευνόητους λόγους, τα τελευταία έσπευδαν συνήθως να υποστηρίξουν –κι αυτά– την πρώτη εκδοχή, διατρανώνοντας την ελληνικότητά τους.

Για τις παρενέργειες αυτής της εθνικής επαγρύπνησης στη θεσσαλική ενδοχώρα, αποκαλυπτική είναι πάλι μια έκθεση του νομάρχη Μαγνησίας προς το ΥΠΕΞ (31/1/1907): «Κατά προσταγήν ιδιωτικών σωματείων, αγνώστων ιδιωτών ή κατωτέρας δημοσίας αρχής», διαβάζουμε, «τα της διαμονής και ασφαλείας των εις Θεσσαλίαν μονίμως εγκατεστημένων ή περιοδικώς δι’ ιδίας υποθέσεις ερχομένων Μακεδόνων, των μη αποδεικνυόντων ότι αναγνωρίζουσι το Πατριαρχείον, κανονίζονται κατ’ αυτοδυνάμοις μεθόδοις. Ασκείται πίεσις επ’ αυτών, απαγγέλλονται κατηγορίαι κατά των γνωστοτέρων και η ζωή των, υπό πατριωτικάς δικαιολογίας και ποικίλα προσχήματα, ευρίσκεται εκτεθειμένη εις τους εσχάτους κινδύνους. Κατ’ αντιποίησιν πλήρη των δικαιωμάτων του Κράτους, συντελούνται οιωνεί επικηρύξεις εν ονόματι των Εθνικών συμφερόντων […]. Εις την πληθύν των υποβαλλομένων κατηγοριών, ανυποστάτων το πλείστον, η Δικαστική αρχή χειραγωγείται εν γνώσει υπό πρακτόρων ιδιωτικών σωματείων, υπό αξιωματικών ή υπό υπαξιωματικών», η δε «εθνική αντίθεσις» χρησιμοποιείται ευρύτατα «ως απρόσβλητος δικαιολογία προς συγκάλυψιν αδικημάτων του κοινού δικαίου, εκβιάσεως, κλοπής, αρπαγής, φόνου».

Τον μηχανισμό που υπαγόρευε αυτές τις ενέργειες φωτίζει μια διαταγή του «ειδικού γραφείου» του προξενείου Μοναστηρίου προς «το εν Λαμία αρμόδιον τμήμα» (18/5/1906). Αναγγέλλοντας την επικείμενη άφιξη ενός χωρικού από τα Καστανοχώρια στη Δαμάστα Φθιώτιδας για να κληρονομήσει τον μύλο του άρτι εκλιπόντος πεθερού του, ο συντάκτης του εγγράφου ξεκαθαρίζει, δίχως την παραμικρή αιτιολογία, ότι «συμφέρον η εθνική υπηρεσία έχει ο άνθρωπος ούτος να φονευθή εν απολύτω μυστικότητι», αμέσως μετά την εγκατάστασή του στο χωριό.

 Τα πιστοποιητικά φρονημάτων

Μέσα στο 1907 επιχειρήθηκε ο εξορθολογισμός αυτού του ελέγχου με τη θέσπιση ενός «πιστοποιητικού εθνικών φρονημάτων», το οποίο όφειλαν να φέρουν «πάντες οι εις Θεσσαλίαν εισερχόμενοι εκ των Βουλγαροφώνων της Μακεδονίας μερών προς εργασίαν». Αρμόδιοι για την έκδοση αυτών των εγγράφων, βάσει σχετικής εγκυκλίου του ΥΠΕΞ, ήταν «είτε ο [μακεδονομάχος] αρχηγός της περιφερείας, είτε ο Μητροπολίτης, είτε η επιτροπή [μακεδονομάχων] της πόλεως ή του χωρίου» καταγωγής των μεταναστών. Αν οι εισερχόμενοι δεν διέθεταν τέτοιο πιστοποιητικό, οι σταθμάρχες της μεθορίου όφειλαν «να ειδοποιώσι τα Κέντρα Τρικκάλων και Λαρίσσης περί των ονομάτων αυτών, του χωρίου των και του μέρους εις ο μεταβαίνουσι προς εργασίαν». Τα ελληνικά προξενεία διατάχθηκαν να ενημερώσουν τις μητροπόλεις κι εθνικές επιτροπές «των Βουλγαροφώνων μερών» ότι, χωρίς παρόμοια έγγραφα, οι κάτοικοί τους «καλόν είναι να παύσωσιν ερχόμενοι εις την Ελλάδα».

Το 1910 η αποκλειστική αρμοδιότητα έκδοσης των πιστοποιητικών εκχωρήθηκε στους μητροπολίτες, με κωδικοποίηση της χρησιμοποιούμενης ορολογίας ώστε να υποδηλώνει «το ποιόν των κομιστών» εν αγνοία αυτών των τελευταίων. Ακόμη πιο ακραία υπήρξε η εφαρμογή του μέτρου στην ίδια τη Μακεδονία, ήδη από το 1905: «Πας όστις δεν φέρη τοιούτον πιστοποιητικόν», διαβάζουμε σε σχετική εγκύκλιο του αρχηγού των μακεδονομάχων, υπολοχαγού Τσόντου-Βάρδα, «συλλαμβανόμενος εν Ελλάδι ή καθ’ οδόν παρά ιδικού μας σώματος το οποίον περιφέρεται επίτηδες θα φονεύηται ως ύποπτος Βούλγαρος» (Αρχείο Βάρδα, φ.2, εγγρ.50).

Μετά την ενσωμάτωση της νότιας Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος το 1913, η υπηρεσιακή ταξινόμηση των φρονημάτων του «εθνικά ύποπτου» πληθυσμού διατηρήθηκε, ως πτυχή πλέον της εσωτερικής αστυνόμευσης. Τις επόμενες δεκαετίες επεκτάθηκε στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών, με την καθιέρωση του «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων» από τη μεταξική δικτατορία (1938) και τις κυβερνήσεις του εμφυλίου (1947). Η οριστική κατάργηση του θεσμού, που εξαρτούσε την απόλαυση των νόμιμων δικαιωμάτων κάθε πολίτη από τη διοικητικά πιστοποιημένη «νομιμοφροσύνη» του, έγινε μόλις το 1982.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Εκδοση «κατά λάθος»

 Ο Παύλος Κύρου από το Ζέλοβο της Καστοριάς (νυν Ανταρτικό Φλώρινας), γνωστός επίσης στις πηγές της εποχής του ως Πάβλε Κίροφ, Παύλος Αθανασόπουλος ή Πάβλε Τανάς, υπήρξε μια από τις πλέον εμβληματικές περιπτώσεις ντόπιου μακεδονομάχου. Πρώην μετανάστης στην Αθήνα κι επαγγελματίας οδηγός όσων διέσχιζαν παράνομα τα ελληνοτουρκικά σύνορα, προσελήφθη τον Μάρτιο του 1901 ως έμμισθος πληροφοριοδότης του ελληνικού προξενείου Μοναστηρίου και μετά το 1904 αναδείχθηκε σε ελάσσονα τοπικό οπλαρχηγό, μέχρι τον θάνατό του τον Νοέμβριο του 1906. Η στενή αυτή συνεργασία του με τον ελληνικό μηχανισμό δεν απέτρεψε, ωστόσο, την κακομεταχείρισή του από τις αρχές της Θεσσαλίας το 1902, με αποκορύφωμα την έκδοση του ίδιου και των συντρόφων του στα χέρια των οθωμανικών αρχών. Αγνοημένη ολοκληρωτικά από την ελληνική ιστοριογραφία, η περιπέτειά του αποτελεί αψευδή μάρτυρα των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων που πρυτάνευαν κατά τη διεξαγωγή του «αντισυμμοριακού» αγώνα κείνων των ημερών στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας.

Την άνοιξη του 1902, ο Κύρου με 4 συντρόφους του επισκέφθηκε την Ελλάδα για προμήθεια όπλων κι επαφή με τους εδώ εθνικιστικούς κύκλους. Πριν από την αναχώρησή του, ο πρόξενος Μοναστηρίου Σταμάτης Κιουζέ-Πεζάς είχε συστήσει (2/4/1902) «να περιποιηθώσιν αυτόν αι Αρχαί, να προσέξωσιν όμως μη τυχόν παραλάβη ούτος μεθ’ εαυτού αρχαίους Ελληνας ληστάς» και «εμπέσωμεν εις τέχνασμα» της αυτονομιστικής Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης, που επιζητούσε «να παρασύρη και ημετέρους, ίνα δώση και Ελληνικήν ή μάλλον Μακεδονικήν χροιάν εις το κίνημα» των κομιτατζήδων. Ερμηνεύοντας με τον δικό τους τρόπο τις οδηγίες, οι αρχές συνέλαβαν τον Μάιο τους πέντε επισκέπτες στα Τρίκαλα με την κατηγορία ότι «απετέλεσαν εγκληματικήν συμμορίαν επί τω σκοπώ του να προβώσιν εις και διαρπαγάς εν Μακεδονία».

Η είδηση προκάλεσε έντονες αντιδράσεις των συγχωριανών του Κύρου και στελεχών του ελληνικού μηχανισμού, όπως ο πρόξενος Πεζάς ή ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. Υστερα από πέντε μήνες προφυλάκισης, οι κρατούμενοι αθωώθηκαν πανηγυρικά τον Οκτώβριο, ο εισαγγελέας και ο αστυνόμος Τρικάλων αποφάσισαν ωστόσο αμέσως την απέλασή τους, «ως λίαν επικινδύνων τη δημοσία ασφαλεία του Κράτους». Τελικά, οι πέντε Μακεδόνες παραδόθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τη χωροφυλακή στις παραμεθόριες τουρκικές αρχές, που τους μετέφεραν «δεσμίους εις Καστορίαν».

Η άτυπη αυτή έκδοση προκάλεσε σοκ στον τοπικό πληθυσμό: «πολλά χωρία βουλγαρόφωνα πιστά και αφοσιωμένα ημίν, έτοιμα πάντοτε να προκινδυνεύσωσιν υπέρ της Ελληνικής ορθοδοξίας, προφέρωσι μετ’ αποστροφής από τινων ημερών το εθνικόν ημών όνομα», ενημερώνει ο πρόξενος την Αθήνα στις 5/11, προσθέτοντας ότι στο Ζέλοβο «εσχηματίσθη μεγάλη μερίς» υπέρ της μεταπήδησης του χωριού στη βουλγαρική Εξαρχία. Η ελληνική κυβέρνηση διέταξε ΕΔΕ, η οποία κατέληξε στο αναμενόμενο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε καμιά έκδοση και πως οι κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, διέψευσε δε κατηγορηματικά την καταγγελία τους πως οι χωροφύλακες «αφήρεσαν τα χρήματα, άτινα ούτοι έφερον μεθ’ εαυτών». Ο εισαγγελέας στην κατάθεσή του αποφάνθηκε πάλι, σε πείσμα της δικαστικής απόφασης, πως ο Κύρου και οι «άεργοι» σύντροφοί του «ήσαν πράκτορες των Βουλγαρικών κομιτάτων λίαν επικίνδυνοι», η δε μεταγωγή τους στα σύνορα απλώς ένα πάγιο μέτρο ασφαλείας που εφαρμόστηκε «και εις άλλους Βουλγάρους του ιδίου φυράματος»…

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….. 

Διαβάστε

● Basil C. Gounaris, «Social Gatherings and Macedonian Lobbying: Symbols of Irredentism and Living Legents in Early Twentieth-Century Macedonia», σε Philip Carabott (ed.), «Greek Society in the Making, 1863-1913» (Αλντερσοτ 1997, εκδ. Ashgate), σ.99-112. Εθνικά ορθή μελέτη, επικεντρωμένη σχεδόν αποκλειστικά στις δραστηριότητες όσων Μακεδόνων μεταναστών συμπορεύθηκαν με τον ελληνικό εθνικισμό. Παρεμπίπτουσα αναφορά στους κομιτατζήδες των Αθηνών και πλήρης αποσιώπηση, τόσο των θορυβωδών διώξεων του 1902 όσο και της κρατικής πολιτικής για την επιτήρηση του κύριου όγκου των μεταναστών.

● Σταμάτιος Ράπτης, «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος» (Εν Αθήναις 1910, εκδ. Αναγνωστόπουλος & Πετράκος). Εκλαϊκευμένη εξιστόρηση σε μικρή απόσταση από τα γεγονότα, από ένα δημοσιογράφο συνεργαζόμενο με το Ελληνομακεδονικό Κομιτάτο. Ειδικό κεφάλαιο με τίτλο «Βουλγαρικόν κομιτάτον εν Ελλάδι» (σ.715-25), αισθητά φτωχότερο –και απείρως ανακριβέστερο– από τα δημοσιεύματα των ημερών. 

● Sinan Kuneralp – Gul Tokay, «Ottoman Diplomatic Documents on the Origins of World War One. The Macedonian Issue, 1879-1912» (Κων/λη 2011, εκδ. ISIS). Συλλογή οθωμανικών διπλωματικών εγγράφων (στα γαλλικά) για την πρώτη περίοδο του μακεδονικού. Περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, τεκμήρια για τις συλλήψεις του 1902 και την ευρύτερη ελληνοτουρκική σύμπραξη κατά των κομιτατζήδων.

● Ива Бурилкова –Цочо Билярски, Из архива на Гоце Делчев (Σόφια 2003, εκδ. Главно Управление на Архивите). Η εσωτερική αλληλογραφία του κεντρικού μηχανισμού των κομιτατζήδων κατά το 1902. Περιλαμβάνονται 15 επιστολές του Λάζαρ Κισελίντσεφ (οι 9 από τη φυλακή) κι άλλες 3 φυλακισμένων συντρόφων του, εξαιρετικά διαφωτιστικές για τις πραγματικές διαστάσεις και δραστηριότητες του παράνομου μηχανισμού της ΕΜΕΟ εντός της ελληνικής επικράτειας.

…………………………………………….

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr

Εφημερίδα "Η Άποψη": Η ελληνική Βουλή ως "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" για τη Βεύη?

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας

Σελίδα άρθρου

 

Το κείμενο του άρθρου:

«Σιγή ιχθύος τηρεί ο αρμόδιος υπουργός κ. Παπαγεωργίου για ένα σκάνδαλο μεγατόνων που προσπαθεί να ξεπλύνει μέσω της Βουλής.

Η ελληνική Βουλή ως "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" για τη Βεύη?

Η διαδικασία της απευθείας ανάθεσης του λιγνιτωρυχείου Βεύης καταγγέλλεται ως ένα τέτοιο τεράστιο σκάνδαλο, το οποίο θα ζημιώσει το Δημόσιο κατά σχεδόν 1,35 δις. Ευρώ, μια και μετά από μηδενισμό των 8 από τους 10 υποψηφίους (!!!) ανακηρύχθηκε πλειοδότης η εταιρεία ΑΚΤΩΡ με μίσθωμα 75% χαμηλότερο σε σχέση με τον κατ΄αρχήν Πλειοδότη.

Μάλιστα, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το μέγεθος του σκανδάλου και των μεθοδεύσεων, αλλά και για τη ζημιά του Δημοσίου, παρουσιάζουμε σήμερα τον πίνακα με τις τιμές των προσφορών των 5 εταιρειών που κρίθηκαν αποδεκτές στη φάση κατάρτισης της λίστας των επικρατέστερων υποψηφίων, με φαρδιές-πλατιές τις υπογραφές των Μελών της Επιτροπής Αξιολόγησης. Η διαφορά μισθώματος μεταξύ του πρώτου στη βαθμολογία (ΤΕΡΝΑ) και της ΑΚΤΩΡ μεταφραζόμενο σε νούμερα ανέρχεται σε σχεδόν 10,9 ευρώ ανά τόνο λιγνίτη, πράγμα που σημαίνει ότι, για τους συνολικά 126.000.000 τόνους του κοιτάσματος του λιγνιτωρυχείου Βεύης, η αντίστοιχη ζημιά του Δημοσίου αγγίζει τα 1,35 δισ. ευρώ. Το πώς εν συνεχεία οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ με τις δικές τους υπογραφές έκαναν αποδεκτή την ΤΕΡΝΑ αλλά και τις άλλες δυο εταιρείες με υψηλότερη βαθμολογία της ΑΚΤΩΡ, εν συνεχεία τις απέρριψαν, είναι ένα από τα γνωστά «θαύματα» των επιτροπών του Δημοσίου.
Χρονοκαθυστέρηση
Για την επείγουσα διαδικασία που κράτησε 3,5 χρόνια(!), αφού τόσο χρειάστηκε για να μηδενιστούν ο ένας μετά τον άλλο οι 8 από τους 10 υποψήφιους ώστε να καταλήξει το έργο στην ΑΚΤΩΡ με ζημιά κοντά στο 1,35 δισ. ευρώ για το Ελληνικό Δημόσιο, πέρα από τα δημοσιεύματα στον Τύπο έχουν κατατεθεί στη Βουλή και πολλές ερωτήσεις από βουλευτές.
Το θέμα είναι γιατί ο αρμόδιος υφυπουργός κ. Παπαγεωργίου, αντί να βγει να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, προτίμησε να υπογράψει λίγες ημέρες πριν από την αργία του Δεκαπενταύγουστου την υπουργική απόφαση έγκρισης της μέχρι τώρα διαδικασίας και ανάδειξης της εταιρείας ΑΚΤΩΡ ως πλειοδότη.
Δεν νιώθει την ανάγκη το ΥΠΕΚΑ να δώσει απαντήσεις, θεωρώντας πως όλα έγιναν σωστά και νόμιμα; Αν όλα λοιπόν έχουν γίνει όντως σωστά και νόμιμα, τότε γιατί η σύμβαση που θα υπογραφεί μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και της ΑΚΤΩΡ θα έλθει στη Βουλή για έγκριση; Η σχετική νομοθεσία (Μεταλλευτικός Κώδικας) δεν απαιτεί κάτι τέτοιο. Μήπως κάποιοι έχουν στο μυαλό τους να χρησιμοποιηθεί η Βουλή ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τις παρανομίες τους, έτσι ώστε να τα οικονομήσουν συγκεκριμένοι λίγοι εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων;
Και για να πάμε παρακάτω, μήπως η Δικαιοσύνη πρέπει να διερευνήσει τώρα το θέμα από την αρχή μέχρι το τέλος, ώστε να μην αναζητά κατόπιν εορτής νέους Τσοχατζόπουλους; Το λέμε αυτό γιατί και τα υποβρύχια και οι ΤΟΚ-Μ1 είχαν περάσει από την επονομαζόμενη «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ή αλλιώς Βουλή, αλλά οι αποφάσεις της τελευταίας μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από τη Δικαιοσύνη και μάλλον δεν βοήθησαν τον Άκη.

Greenpeace: “Μαυρογιαλούρος” o Μανιάτης – Ευνοεί συμφέροντα λίγων το ΥΠΕΚΑ

Στο στόχαστρο της Greenpeace έχει μπει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γιάννης Μανιάτης εξαιτίας της ενεργειακής πολιτικής που ακολουθεί επί της σύντομης θητείας του το υπουργείο.

Σε άρθρο του που τιτλοφορείται “Ένας σύγχρονος Μαυρογιαλούρος: ‘Θα σας φέρουμε και ποτάμια μαύρου χρυσού’, ο Γενικός Διευθυντής της Greenpeace, Νίκος Χαραλαμπίδης, στηλιτεύει τις επιλογές του υπουργείου οι οποίες συνοψίζονται ως εξής: επ’ αόριστον πάγωμα της αγοράς των ΑΠΕ, προώθηση της εκμετάλλευσης των περιβαλλοντικά καταστροφικών -τόσο ως προς την εξόρυξη όσο και ως προς την καύση- υδρογονανθράκων και επιμονή στην κατασκευή της νέας λιγνιτικής μονάδας στην Πτολεμαΐδα, συνέχεια εξάρτησης από το πετρέλαιο.

Όπως αναφέρεται στο άρθρο “η κυβέρνηση, λοιπόν, μέσω σύσσωμης της ηγεσίας του Υπουργείου Περιβάλλοντος, είναι πεπεισμένη ότι οι ΑΠΕ και η γρήγορη ανάπτυξή τους (δεν έχουν συμμάζεμα οι αθεόφοβες!) αποτελούν σημαντικό μέρος του προβλήματος και πρέπει να μπουν επιτέλους στο ψυγείο αν θέλουμε να μειώσουμε τα δημόσια ελλείμματα“.

“Όχι, δυστυχώς η κυβέρνηση δεν αναφερόταν στο έλλειμμα των 700 και βάλε εκατ. ευρώ ετησίως από την επιδότηση της χρήσης πετρελαίου για την ηλεκτροδότηση των νησιών μας (αυτό που πληρώνουμε όλοι μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ). Δεν αναφερόταν στο έλλειμμα από την επιδότηση παλιών λιγνιτικών σταθμών και σταθμών φυσικού αερίου που κάθονται (μπας και χρειαστούν κάποτε). Δεν αναφερόταν στο έλλειμμα από τη νοσηλεία των αμέτρητων θυμάτων του λιγνίτη, παρά το γεγονός ότι περισσότεροι από χίλιοι από αυτούς καταλήγουν κάθε χρόνο. Δεν αναφερόταν στο έλλειμμα από την εμμονή στην κατασκευή του καινούριου λιγνιτικού (Πτολεμαΐδα 5, όπως λέμε Απόλλων 13) σταθμού που θα μας κρατάει δεμένους στο κάρβουνο για καμιά πενηνταριά χρόνια ακόμα. Όχι. Φταίνε οι ΑΠΕ και θα το πληρώσουν” επισημαίνει το άρθρο.

“Έτσι, με μεθοδικά βήματα, μέσα στο τελευταίο 12μηνο, οι κυβερνήσεις συνεργασίας διέλυσαν τη μόνη ίσως βιομηχανία που άνθιζε εν μέσω κρίσης: αυτή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας χάνονται, εκατομμύρια δημόσιων εσόδων αποτελούν παρελθόν, δις επενδύσεων φεύγουν για άλλους προορισμούς. Και συνεχίζουμε να εξαρτόμαστε από τον βρώμικο λιγνίτη και το εισαγόμενο (και βρώμικο) πετρέλαιο. Είπαμε, πρέπει να συνεχίσουν να επωφελούνται οι λίγοι και καλοί.
Αν όμως νομίζετε ότι τελειώσαμε είστε βαθιά γελασμένοι.

Συνεχίζοντας τη βουτιά στο μαύρο, βρώμικο, σπάταλο και ακριβό παρελθόν των προκατόχων της, η τωρινή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ ανακοίνωσε (εν μέσω θέρους) ότι επιτέλους θα προχωρήσει στον «πρώτο» μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό για την χώρα (αφού η ενέργεια είναι βασικός μοχλός της ανάπτυξης). Έχουμε ξαναπεί για «μνήμη χρυσόψαρου», αλλά εδώ ο υπουργός κ. Μανιάτης και ο Γενικός Γραμματέας Κ. Μαθιουδάκης δίνουν ρέστα.

Flashback μόλις τρία χρόνια πίσω: Ο ένας ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος και ο άλλος ηγείτο της Εθνικής Επιτροπής Ενεργειακού Σχεδιασμού που παρέδωσε στη Βουλή το 2011 σχέδιο Μακροπρόθεσμου Ενεργειακού Σχεδιασμού. Εν μέσω κρίσης, η επιτροπή στην οποία οι δύο άνδρες είχαν εξέχουσες θέσεις, απεφάνθη ότι νομοτελειακά οδεύουμε προς:

*μείωση της εξάρτησης από το λιγνίτη
*αυξημένη διείσδυση καθαρής ενέργειας
*μεγάλες επενδύσεις στην εξοικονόμηση ενέργειας
*ηλεκτροκίνηση στις μεταφορές
*δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας και συγκρατημένων τιμών για τους καταναλωτές εξαιτίας της μεγάλης διείσδυσης των ΑΠΕ

Μεσολαβούν εκλογές, αλλαγή της σύνθεσης της Βουλής και της κυβέρνησης. Οι ίδιοι άνθρωποι (ο νυν υπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης και ο ΓΓ Ενέργειας Κώστας Μαθιουδάκης με τη συνδρομή του υφυπουργού ΠΕΚΑ Ασημάκη Παπαγεωργίου) έρχονται σήμερα και προωθούν την άντληση πετρελαίου και αερίου από τα τρίσβαθα των θαλασσών, νέους λιγνιτικούς σταθμούς, σχιστολιθικό αέριο, εισαγωγή λιθάνθρακα (σχετική πρωτοβουλία την είχε παγώσει οριστικά ο τότε υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης)… αφού μας έχουν βομβαρδίσει με δημοσιεύματα που δείχνουν τους θησαυρούς που κρύβει η ελληνική γη (και ίσως κάποιοι ζηλιάρηδες ξένοι δεν μας αφήνουν να καρπωθούμε εδώ και χρόνια). Α και για να μην ξεχνιόμαστε: για όλα φταίνε οι ΑΠΕ!

Τύφλα να έχει το 10άρι του Ιωάννη Μελισσανίδη κύριε Μανιάτη. Τέτοια τεχνική είναι για τα ταπί ενόργανης γυμναστικής και όχι για την άγρια πραγματικότητα που ζούμε. Ο κ. Μανιάτης ξέχασε μέσα σε λίγες μόλις ημέρες τον τίτλο του υπουργού Κλιματικής Αλλαγής που τόσο ζηλότυπα κρατάει και ανακοινώνει. Ξεχνάει ότι οι επιλογές του κάνουν την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών και των επιπτώσεών τους στην οικονομία, από ανέφικτη μέχρι πανάκριβη.

Ξεχνάει ότι η κλιματική κρίση στη χώρα μας θα είναι μόνιμη. Το (οικονομικό) κόστος θα είναι τουλάχιστον διπλάσιο του σημερινού δημόσιου χρέους. Και η Ελλάδα μας θα μοιάζει κάπως έτσι.

Αν δεν σταματήσουμε τα βρώμικα σχέδιά τους θα πληρώνουμε τις επιλογές τους για τα επόμενα 30 χρόνια τουλάχιστον. Ναι, σωστά το καταλάβατε: κάποιοι λίγοι θα θησαυρίζουν ακόμα και όταν η χώρα βουλιάζει.

ΥΓ. Είναι χαρακτηριστικό ότι με αφορμή το black out στη Σαντορίνη, ο υπουργός έσπευσε να ανακοινώσει τη διασύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα ώστε να εξασφαλιστεί η ενεργειακή τους επάρκεια (σωστό βήμα και με κόστος περίπου όσο κοστίζει το πετρέλαιο που καίμε στα νησιά μας μέσα σε ένα 1-2 χρόνια). Για ποιο λόγο όμως να διασυνδέσουμε τα νησιά μας κατά τον κ. Μανιάτη; Μα, για να φτιαχτούν νέες μονάδες φυσικού αερίου φυσικά… Κουβέντα για το ανεξάντλητο ανανεώσιμο δυναμικό που θα μπορούσε να υποκαταστήσει όχι μόνο το πετρέλαιο αλλά και τον βρώμικο λιγνίτη (πέραν της εξασφάλισης ενεργειακής επάρκειας για τα ίδια τα νησιά)” καταλήγει το άρθρο.

Πηγή: Greenpeace

Πολιτικές διαστάσεις παίρνει το θέμα της Βεύης

Ευρύτατες πολιτικές διαστάσεις παίρνει το θέμα, μετά την ερώτηση της Ραχήλ Μακρή για υπόνοιες μεθοδεύσεων

Ευρύτατες πολιτικές διαστάσεις έχει πλέον λάβει το θέμα της απευθείας ανάθεσης του λιγνιτωρυχείου της Βεύης, αξίας 3 δισεκατομμυρίων ευρώ, την οποία έσπευσε να υπογράψει ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ασημάκης Παπαγεωργίου.

Η βουλευτής Κοζάνης των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Ραχήλ Μακρή, με ερώτησή της στους υπουργούς Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, Περιβάλλοντος, Γιάννη Μανιάτη και Δικαιοσύνης, Χαράλαμπο Αθανασίου, θέτει θέμα για το «αν υφίστανται υπόνοιες μεθοδεύσεων για απευθείας ανάθεση ενός εκ των μεγαλύτερων λιγνιτωρυχείων της χώρας».

Στο κείμενο της ερώτησης, εξιστορείται το πώς η μονάδα κατέληξε στην ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ, παρά το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο διαγωνισμό υπήρχαν άλλες τρεις εταιρείες με υψηλότερη βαθμολογία (η Επιτροπή μηδένισε τους τρεις πρώτους).

Η βουλευτής θέτει, μάλιστα, 13 καυτά ερωτήματα για την υπόθεση:

Ποιοι ήταν οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος, που οδήγησαν στην επιλογή απευθείας ανάθεσης και όχι διεθνούς διαγωνισμού;

Εάν ο μόνος λόγος ήταν η επίσπευση της διενέργειας έρευνας και εκμετάλλευσης του χώρου του λιγνιτωρυχείου, γιατί η διαδικασία διαρκεί πλέον των 3,5 ετών;

Καθώς η καθυστέρηση υποτίθεται ότι βλάπτει το δημόσιο συμφέρον, έχουν βρεθεί τα αίτια που την προκάλεσαν ; Έχουν διερευνηθεί οι ευθύνες και, εάν ναι, έχουν αποδοθεί ; Σε ποιον και με ποια διαδικασία;

Με βάση ποια συμφέροντα κρίθηκε εάν πληρείται ή όχι το κριτήριο της οικονομικής επιφάνειας των υποψηφίων ; Γιατί δεν ζητήθηκε εγγυητική επιστολή, η οποία αποτελεί την κύρια πρακτική σε παρόμοιες περιπτώσεις και διασφαλίζει απόλυτα το δημόσιο συμφέρον;

Αληθεύει ότι η οικονομική δυνατότητα των εταιρειών και η βιωσιμότητα των επιχειρησιακών σχεδίων είχε εγκριθεί από την πρώτη φάση του διαγωνισμού;

Εάν ναι, με ποια κριτήρια ελήφθη η τελική απόφαση αποκλεισμού των τριών πρώτων εταιριών ; Η ανακατάταξη έγινε για τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος;

Εάν όχι, γιατί αποκλείστηκαν οι 5 από τους 10 υποψηφίους, που συμμετείχαν αρχικά στο διαγωνισμό;

Γιατί δεν μνημονεύεται η υπ. Αριθμόν πρωτοκόλλου Δ9/Φ.6/15636/2878 απόφαση της 2ας Αυγούστου του 2010 στο έγγραφο της 6ης Αυγούστου του 2010 της Επιτροπής για την εκμίσθωση λιγνιτωρυχείου Βεύης, νομού Φλωρίνης, με το οποίο προσκαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να παραλάβουν το ενημερωτικό υλικό και καθορίζεται, υποτίθεται, η διαδικασία της απευθείας εκμίσθωσης;

Θεωρείτε ότι η συγκεκριμένη απόφαση αποτελεί ατομική διοικητική πράξη, που δεν χρήζει δημοσίευσης. Εάν δεν είναι ατομική διοικητική πράξη, εάν δεν αναφέρει ευαίσθητα ή μη προσωπικά δεδομένα και αν δεν περιέχει πληροφορίες, που πιθανόν διακυβεύουν την εθνική ασφάλεια της χώρας, γιατί δεν την δημοσιεύσατε, τουλάχιστον στην πολυδιαφημιζόμενη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις διαύγεια;

Αληθεύει ότι το μίσθωμα, που προσφέρει η ΑΚΤΩΡ για την πρώτη 15ετία της μίσθωσης είναι κατά 272 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα από ό,τι είχε προσφέρει ο πλειοδότης (ΤΕΡΝΑ Α.Ε.) και συνολικά 979 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα καθ΄ ολη τη χρονική διάρκεια εκμετάλλευσης του κοιτάσματος;

Έχετε διερευνήσει εάν η απορριφθείσα εταιρεία ΤΕΡΝΑ θα συνεργαστεί με την εταιρεία ΑΚΤΩΡ για την εκμετάλλευση του λιγνιτωρυχείου, με μίσθωμα όμως σημαντικά χαμηλότερο από αυτό, που είχε προτείνει η ίδια;

Αληθεύει ότι ο έτερος υποψήφιος, που έμεινε στην τελική φάση μετά το μηδενισμό των τριών πρώτων, προσέφερε υψηλότερο μίσθωμα σε σχέση με την επιλεγείσα εταιρεία ΑΚΤΩΡ (8% έναντι 7%), κάτι που και αυτό μεταφράζεται σε απώλεια δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ από πλευράς του ελληνικού Δημοσίου;

Πηγή: newsbeast.gr

“;Oστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν”΄ Γ. Λιάνης σε ρόλο σύγχρονου Μεσσία

Mε πατρική εντολή ο Γ. Λιάνης θέλει να καλύψει το κενό που έχει αφήσει και πολύ σωστά του επεσήμανε ο πατέρας του : «Για την γενέτειρα σου δεν έκανες πολλά πράγματα». 

 Πατρική προσταγή  λοιπόν και ιερή αποστολή για τον Γ. Λιάνη τα νέα πολιτικά του σχέδια..

Φλώρινα ευαγγελίσου χαράν μεγάλην!                                                                    

“Όστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν”.  Θείον κάλεσμα δια πάντα χριστιανό ορθόδοξο   απευθύνει ο Γιώργος Λιάνης μέσω της συνέντευξης που έδωσε στις 5 Αυγούστου στη Φλώρινα , στην απάντησή του στις φήμες  για το αν θα πολιτευθεί στο μέλλον.  

 Και αφού το έπαιξε λίγο , όχι πολύ δύσκολος, για τα αν και πως θα κατέβει στις επόμενες εκλογές,   ήρθε και η αποκάλυψη .

..αισθάνομαι ότι έχω όλα τα προσόντα για να ηγηθώ μιας προσπάθειας με συνεργάτες που θα καλύπτουν όσο το δυνατόν ευρύτερο πολιτικό φάσμα χωρίς να έχουν δεσμεύσεις από αυτό.

Η μεγάλη πείρα που έχω αποκτήσει στα 23 χρόνια που διακονώ όλη την περιοχή, εγγυάται ότι πραγματικά έχω την δυνατότητα μαζί με άξιους συνεργάτες να πετύχω αυτό που ζητά η εποχή. Ένα άνοιγμα στο μέλλον και μια απτή ελπίδα για τα νέα παιδιά.
Όμως όλα αυτά προϋποθέτουν δράσεις από πρόσωπα που θα ‘θελαν να δεθούν μαζί μου για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου οράματος. Και αυτό δεν είναι δικό μου θέμα ούτε όπως καταλαβαίνετε θα αναλάβω πρωτοβουλίες για να το πετύχω.

Ιδού ο σύγχρονος Μεσσίας εν τω μέσω του θέρους και εσείς πιστοί προσέλθετε. Δεκτοί και οι άπιστοι! Και οι  Μουσουλμάνοι και  οι Χριστιανοί, και οι  Έλληνες και οι  βάρβαροι όλοι , κουτσοί στραβοί, προσέλθετε ίνα κερδίσετε κι εσείς κάτι από τη βασιλεία Λιάνη και ο τόπος να αναστηθεί!

Αυτό που με απασχολεί είναι αν του έχουν μείνει 12 μαθητές. Μετράω και ξαναμετράω, αλλά η ντουζίνα δε μου βγαίνει.  Για μερικούς βεβαίως μπορούμε να υποθέσωμεν.. 

 Ο Σπυρίδων ο Πρωτόκλητος – το ξέρω θα είναι εκεί- όπως και οι Αλέξανδρος & Κωνσταντίνος οι Αδελφόθεοι θα τον περιμένουν στο καφενείο. Για τον Αιμιλιανό τον αγαπημένο μαθητή του δεν χρειάζεται κουβέντα όπως και για την Χρυσή εξ Αμυγδάλων.   Ο Τραιανός ο Ισκαριώτης δεν είναι ευπρόσδεκτος – το υποψιάζομαι- και δεν θα κληθεί.

Λέτε τελικά, να μείνουν λίγοι και καλοί; 

 Διαθέτομεν όμως και Γραμματείς και Φαρισαίους Συλλόγων, ή Συνελεύσεων, Προέδρους Σωματείων και Επιμελητηρίων, οπότε ας μην ανησυχούμε.

. Αλλά η στόχευσή του δεν φαίνεται να δείχνει μόνο το Αμύνταιο.

… δεν θα μπορούσα να κατέβω με την σημαία ενός μόνο κόμματος. Και δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου, στην πολιτική μου θητεία και δεν είναι ωφέλιμο για την περιοχή. Νιώθω επίσης πως δεν έχω τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά που απαιτεί μια τυπική δημαρχία..

Κάτι μου μυρίζει, κάτι μου μυρίζει και δεν είναι ούτε κερί ούτε λιβάνι.  Αυτή η ευρεία στόχευση, χωρίς κόμματα , χωρίς χρώματα, που ξεφεύγει από το πλαίσιο της τυπικής δημαρχίας  και το φέρνει γύρω – γύρω και περιφερειακά , με οδηγεί στον Γιώργο Δακή.

Τρέμε Γιώργο Δακή! Ο Λιάνης επελαύνει δια της κουστωδίας του!

Ντόρη Κουτουράτσα 
Πηγή : Εφημερίδα Κρουά Κρουά

Η Οδύσσεια της Βεύης πλησιάζει στο τέλος

Η περίπτωση του ορυχείου λιγνίτη της Βεύης μπορεί εύκολα να δώσει μια θέση στην Ελλάδα στο βιβλίο Γκίνες με δεδομένο ότι κυβερνήσεις δύο κομμάτων και συνολικά πέντε υπουργοί Aνάπτυξης και Eνέργειας δεν κατάφεραν επί επτά χρόνια να ολοκληρώσουν έναν διαγωνισμό μίσθωσης του ορυχείου της περιοχής σε ιδιώτη επενδυτή. 

Αυτό όπως όλα δείχνουν θα γίνει φέτος, μετά και την απόφαση του αρμόδιου υφυπουργού περιβάλλοντος Μ. Παπαγεωργίου (ο έκτος κατά σειρά που χειρίστηκε το θέμα) να εγκρίνει τα πρακτικά αξιολόγησης του διαγωνισμού, στα οποία αναδεικνύεται ως καλύτερη πρόταση εκείνη της εταιρείας Άκτωρ.
Το ορυχείο λιγνίτη, που βρίσκεται στο χωριό Βεύη κοντά στα σύνορα με τα Σκόπια και μαστίζεται από την ανεργία και τη φτώχεια, παραμένει κλειστό για πάνω από 10 χρόνια.
Διαχρονικά έχουν γίνει τρεις απόπειρες παραχώρησης με ισάριθμες προσκλήσεις ενδιαφέροντος. Η τελευταία διαδικασία φαίνεται ότι θα είναι και η «τυχερή» εάν βεβαίως δεν προκύψει κάποιο νέο απρόοπτο. 
Το ενδιαφέρον στην υπόθεση της Βεύης είναι ότι η μη λειτουργία του ορυχείου όλα αυτά τα χρόνια προκάλεσε ένα σημαντικό άμεσο κόστος από την έλλειψη λιγνίτη που οδήγησε τη ΔΕΗ να χρυσοπληρώνει εισαγωγές λιγνίτη από τη Βουλγαρία και την Τουρκία προκειμένου να κρατά σε λειτουργία τη σύγχρονη μονάδα Μελίτη 1. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΔΕΗ βρέθηκε να πληρώνει έως και 400 χιλιάδες ευρώ την ημέρα για εισαγωγές λιγνίτη.
Η σημασία του λιγνιτωρυχείου της Βεύης Φλώρινας με αποθέματα περίπου 90 εκατομμυρίων τόνων λιγνίτη είναι μεγάλη καθώς αποτελεί τη μία από τις δύο πηγές προμήθειας καυσίμου για τον ΑΗΣ Μελίτης (μαζί με το λιγνιτωρυχείο Αχλάδας της Φλώρινας). Εκτός από το υπό παραχώρηση τμήμα του ορυχείου, ένα άλλο κομμάτι στην ίδια περιοχή έχει παραχωρηθεί στη ΔΕΗ. Και τα δύο τμήματα, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπορούν να τροφοδοτήσουν όχι μόνο τη μονάδα της Μελίτης αλλά και ένα ακόμη εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού. Αυτή ακριβώς η προοπτική εκτιμάται ότι ανοίγει πιθανές συνέργειες, στο πλαίσιο του πλάνου για τη δημιουργία της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ, δηλαδή των μονάδων που θα πουληθούν από τη ΔΕΚΟ στο πλαίσιο των υποχρεώσεων για τις αποκρατικοποιήσεις και τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας.
Και σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι εκτός από το άμεσο κόστος, που προκάλεσαν οι καθυστερήσεις, υπάρχει και το έμμεσο κόστος που δημιουργεί η καθυστέρηση στην απελευθέρωση της αγοράς λιγνίτη, που μονοπωλείται από τη ΔΕΗ. Θυμίζουμε ότι το ορυχείο της Βεύης είχε συμφωνηθεί με την ΕΕ να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία ανοίγματος της αγοράς. Άλλωστε η εκμίσθωση του ορυχείου της Βεύης σε ιδιώτες, μαζί με την παραχώρηση των ορυχείων της Δράμας και της Ελασσόνας, αποτελούσε όρο της ευρωπαϊκής επιτροπής ανταγωνισμού στην περίφημη υπόθεση για τις συνθήκες μονοπωλίου που επικρατούν στην αγορά λιγνίτη. Πλέον η ολοκλήρωση του διαγωνισμού, ανοίγει το δρόμο για να υπάρξουν πιο συγκεκριμένα πλάνα, που, όπως όλα δείχνουν, θα εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο τόσο της αποκρατικοποίησης της ΔΕΗ όσο και των γενικότερων μεταρρυθμίσεων στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας.
Τα χρονικά ορόσημα

- 24 Μαΐου 2006, πρώτος διαγωνισμός, υπουργός Δ. Σιούφας
- 19 Σεπτέμβριου 2007 – 7 Ιανουαρίου 2009 υπουργός Χ. Φώλιας
- 6 Αυγούστου 2009 η Ε.Ε. κάνει δεκτή την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για την υπόθεση των λιγνιτών που προβλέπει την παραχώρηση των ορυχείων της Βεύης, της Δράμας και της Ελασσόνας σε ιδιώτες, υπουργός Κ. Χατζηδάκης
- 20 Αυγούστου 2009 κήρυξη του διαγωνισμού του 2006 ως άγονου, υπουργός Κ. Χατζηδάκης
- 7 Σεπτεμβρίου 2009 νέος διαγωνισμός, υπουργός Κ. Χατζηδάκης
- 8 Φεβρουαρίου 2010 τρίτη επαναπροκήρυξη του διαγωνισμού, υπουργός Τ. Μπιρμπίλη
- 22 Νοεμβρίου 2010 αναστέλλεται η διαδικασία παραχώρησης των ορυχείων Δράμας και Ελασσόνας, υπουργός Τ. Μπιρμπίλη
- 3 Αυγούστου 2011 ολοκληρώνεται η πρώτη φάση του νέου διαγωνισμού, υπουργός Γ. Παπακωνσταντίνου
- 9 Αυγούστου 2013 εγκρίνεται  με υπουργική απόφαση του τελικού πίνακα της επιτροπής αξιολόγησης, υφυπουργός Μ. Παπαγεωργίου

Του Χάρη Φλουδόπουλου 

Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Και με τη ...βούλα πλέον στην ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ το λιγνιτωρυχείο ΒΕΥΗΣ.

Με απόφαση του υφυπουργού ΠΕΚΑ κου Ασημάκη Παπαγεωργίου ( Αρ. Πρωτ. Δ9/Φ 6/15278/2874/9-8-2013) αναδεικνύεται ως πλειοδοτούσα πρόταση στη διαδικασία εκµίσθωσης του δικαιώµατος  έρευνας και εκµετάλλευσης του δηµόσιου λιγνιτωρυχείου στην περιοχή της Βεύης του Νοµού Φλώρινας, αυτή της εταιρείας «ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε.»

Να θυμίσουμε ότι η σχετική επιτροπή είχε συγκροτηθεί στις 19/3/2010 από τους:

• Μητρόπουλο Παναγιώτη, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρο Ι.Γ.Μ.Ε
• Πραστάκο Γρηγόρη, Πρύτανη Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (αντικαταστάθηκε στις 19/9/2011 από τον Σπυρίδωνα Τζίμα υπάλληλο του ΥΠΕΚΑ)
• Περράκη Στέλιο, Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου
• Παναγόπουλο Κων/νο, Ομότιμο Καθηγητή Ε.Μ.Π
• Μέρκο Παναγιώτη, Γενικό Επιθεωρητή Περιβάλλοντος, Υ.Π.Ε.Κ.Α.

Έργο της  Επιτροπής ήταν η απευθείας επιλογή μισθωτή για την έρευνα και εκμετάλλευση του δημόσιου λιγνιτωρυχείου στην περιοχή Βεύης του νομού Φλώρινας, από αυτούς που θα υπέβαλλαν αιτήσεις στα πλαίσια της υπ’ αριθ. Δ9/Δ/Φ6/2331/405/5.2.2010 πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

Δείτε ολόκληρη την απόφαση εδώ

ΛΙΓΝΙΤΩΡΥΧΕΙΟ ΒΕΥΗΣ: Σύμβαση παρωδία για τους πρώην εργαζόμενους, τους ανέργους και τους κατοίκους της Βεύης και όλης της περιοχής

Αναδημοσίευση από το φύλλο της εβδομαδ. εφημερ. ΗΧΏ 235 – 31/7/2013

Έφθασε στα χέρια μας η σύμβαση μίσθωσης του λιγνιτωρυχείου της Βεύης, που θα έρθει προς ψήφιση στην Βουλή των Ελλήνων, βάση της οποίας ο Υπουργός ΠΕΚΑ προτίθεται να μισθώσει το δημόσιο ορυχείο, στην εταιρία ΑΚΤΩΡ. Ακούσαμε πολλά στο παρελθόν από τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο για διαφάνεια, κρυστάλλινες διαδικασίες, δεσμευτικές προτάσεις κ.α.

Πέρα λοιπόν από το γεγονός ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα η διαδικασία που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα ήταν αδιαφανής και με ζημία για το Ελληνικό Δημόσιο μεγαλύτερη από 500.000.000 ευρώ, η ζημιά για την Φλώρινα είναι επίσης πολλαπλά μεγάλη καθώς:

- Ο μισθωτής δεν έχει καμία δέσμευση ή υποχρέωση να αποζημιώσει τους
ιδιοκτήτες εδαφών που καταλαμβάνει το λιγνιτωρυχείο, για όλα τα προηγούμενα χρόνια που το ορυχείο παραμένει ανενεργό.

- Ο μισθωτής δεν έχει καμία δέσμευση να αποζημιώσει, όλους τους επαγ-
γελματίες που δεν πληρώθηκαν από τον προηγούμενο μισθωτή.

- ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΓΓΥΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Ο μισθωτής δεν έχει καμία επίπτωση εάν δεν απασχολήσει κανέναν τρίτο εργολάβο της περιοχής εφόσον δεν του βγαίνει το χρονοδιάγραμμα ή κατά την κρίση του, δεν απαιτείται από τα δεδομένα της παραγωγής. Η δημόσια θέση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην Φλώρινα κ. Στάθη Κωνσταντινίδη είναι ότι, «δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα πάρει το έργο, οι κάτοικοι θέλουν να ξεκινήσει». Είστε σίγουρος κ. βουλευτά ότι εάν οι κάτοικοι γνωρίζουν αυτά που γνωρίζετε εσείς μέχρι σήμερα, συμφωνούν με τις δηλώσεις σας αυτές;

Στη διαδικασία – παρωδία της Βεύης δεν προστατεύτηκε το δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον της Φλώρινας. Εδώ οι φορείς η κωφεύουν, αδιαφορούν, αδρανούν η ακόμα χειρότερο δεν γνωρίζουν τις εξελίξεις;

ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ
Όπως προκύπτει από τον πίνακα της σύμβασης, ίσως να τρώμε μαρούλια από το δασοπονικό κέντρο (κόστους 9.950.000 ευρώ) και να μας επιτρέπεται να παίρνουμε δωρεάν λιγνίτη από αυτόν, που κατά λάθος μπορεί να πάει στις αποθέσεις και να αυταναφλεγεί και να εντείνει το παγκόσμιο πρόβλημα του θερμοκηπίου. Έτσι για να μην μπαίνει και σε έξοδα ο μισθωτής άνω των 9.000. ευρώ για αυτή την προστασία που προσφέρει στο οικοσύστημα και την ανθρωπότητα. 1.500.000 ευρώ για την αυτανάφλεξη των παλαιών σορών λιγνίτη που δεν υφίσταται πλέον. Δηλαδή πόσα θα χρειάζονταν όταν οι Βευιώτες πνίγονταν από αυτήν; 50.000 ευρώ στην τοπική αυτοδιοίκηση από τον ελεγχόμενο στον ελεγκτή, για να μπορεί ο ελεγκτής να ελέγξει τον ελεγχόμενο!!!!

Ελλάς το μεγαλείο σου!!!

Κ. Βουλευτά πριν συζητηθεί στην Βουλή θα ενημερώσετε τους κατοίκους για το περιεχόμενο της σύμβασης;

Θα ήταν πολύ χρήσιμο να είχαμε και τις απόψεις του πρώην βουλευτή κ. Λιάνη για το περιεχόμενο της σύμβασης!!!

Προς ενημέρωση των Φλωρινιωτών και όχι μόνο, δημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο του σχετικού σχεδίου σύμβασης απευθείας ανάθεσης. Είναι το άρθρο 4 που αναφέρεται στα ανταποδοτικά οφέλη προς την κοινωνία της Φλώρινας:

Το σχέδιο σύμβασης ξεκινάει κάπως έτσι:

κλπ…

κλπ…

κλπ…

μέχρι που φτάνουμε στο άρθρο 4 για τα ανταποδοτικά οφέλη (ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ) προς την κοινωνία της περιοχής από όπου πουθενά δεν προκύπτει ότι η εταιρία που θα πάρει το ορυχείο θα έχει συνέπειες αν δεν τηρήσει τις υποσχέσεις της τόσο όσον αφορά στις αποζημιώσεις των προηγούμενων ετών όσο και στις μελλοντικές υποχρεωτικές θέσεις εργασίας στο ορυχείο Βεύης:

Πηγή:  ηχω-blog – Το μπλογκ-ιστολόγιο της εβδομαδιαίας εφημερίδας ΗΧΩ της Φλώρινας