Εισηγήσεις ώστε η ΔΕΗ να βγει μπροστά από τις εξελίξεις και να προχωρήσει η ίδια ένα πρώτο πακέτο πωλήσεων μονάδων, συζητούνται στο εσωτερικό της ΔΕΗ, υπό την πίεση της Κομισιόν για τη γνωστή υπόθεση των λιγνιτών αλλά και των δανειστών για άμεσες αποκρατικοποιήσεις. Οι συζητήσεις αφορούν το πώς η επιχείρηση θα ανακτήσει την πρωτοβουλία στο θέμα των λιγνιτών. Μάλιστα, εκείνο που επισημαίνεται είναι ότι η ΔΕΗ μπορεί η ίδια να προτείνει τις μονάδες εκείνες που θεωρεί ότι μπορούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των επενδυτών χωρίς να απολέσει τις καλύτερες και πιο σύγχρονες μονάδες της όπως η Μελίτη ή η Μεγαλόπολη 4.
Φυσικά είναι ευνόητο ότι εργοστάσια όπως Μεγαλόπολη 1&2 και οι παλιές μονάδες της Πτολεμαΐδας, εφόσον έβγαιναν στο σφυρί, με ηλικία 40 έτη και ορίζοντα ζωής μερικών χρόνων θα οδηγούσαν σε αποτυχία το εγχείρημα και πιθανότατα θα εκλαμβάνονταν από την Κομισιόν ως ακόμη μια απόπειρα κωλυσιεργίας.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, πληροφορίες θέλουν να υπάρχουν προτάσεις για την παραχώρηση μονάδων που βρίσκονται στη μέση ηλικιακή βαθμίδα, με ικανοποιητικές επιδόσεις κόστους και λειτουργίας, που μπορεί να μη θεωρούνται φιλέτα ωστόσο σίγουρα θα ενδιέφεραν ιδιώτες επενδυτές. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται μονάδες όπως το Αμύνταιο, ο Άγιος Δημήτριος, η Μεγαλόπολη 3 και η Καρδιά. Εξ αυτών των μονάδων, ιδανικοί υποψήφιοι θεωρούνται σε πρώτη φάση οι δύο μονάδες από 300MW η κάθε μια στο
Αμύνταιο με ηλικία 20 ετών
Σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη της Booz Allen Hamilton (2007) οι δύο μονάδες του Αμύνταιου εμφανίζουν μέσο κόστος (συντήρηση – λειτουργία) 46,2 ευρώ η μεγαβατώρα, δηλαδή είναι «ακριβότερες» λειτουργικά σε σύγκριση με το σταθμό της Καρδιάς (τέσσερις μονάδες), το σταθμό του Αγίου Δημητρίου (4 μονάδες) και τη Μεγαλόπολη 3. Ωστόσο οι μονάδες του Αμύνταιου έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είναι μικρότερες σε ηλικία δηλαδή έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής σε σύγκριση με τις υπόλοιπες που μετρούν περί τα 30 έτη λειτουργίας. Παράλληλα με την υλοποίηση επενδύσεων από την πλευρά του πιθανού ενδιαφερομένου, θα μπορούσε να βελτιωθεί η απόδοση.
Η απόφαση στη ΔΕΗ
Παρότι οι πωλήσεις παγίων έχουν περιληφθεί στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, ήδη κύκλοι της ΔΕΗ έχουν σπεύσει να επισημάνουν ότι μπορεί για τη διάθεση μετοχών να αποφασίζει το Δημόσιο, για τις πωλήσεις μονάδων ωστόσο η απόφαση περνά από το Δ.Σ. της επιχείρησης. Με τον «αστερίσκο» αυτό λοιπόν, θεωρείται ότι οι πωλήσεις μπορούν να προχωρήσουν πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η διάθεση του 17% των μετοχών του Δημοσίου, το οποίο προϋποθέτει χρονοβόρες διαδικασίες όπως η εφαρμογή του τρίτου πακέτου, η αποτίμηση των παγίων κλπ.
Η πώληση των μονάδων ωστόσο μπορεί να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα και μάλιστα η αρχή να γίνει ακόμη και εντός του έτους, δίνοντας απτά αποτελέσματα σε δύο μέτωπα, της απελευθέρωσης της αγοράς αλλά και των αποκρατικοποιήσεων.
Η αποτυχία των swaps
Οι υποστηρικτές της λύσης των πωλήσεων επισημαίνουν ότι τα περίφημα swaps έχουν εξελιχθεί σε... «Βατερλώ» και από ανταλλαγές ισχύος έχουν «μεταμορφωθεί» σε μονομερή drawing rights, δηλαδή έχουν εξελιχθεί σε λύση που αντιπροσωπεύει το χειρότερο δυνατό σενάριο για τη ΔΕΗ. Και βέβαια απέναντι στο μοντέλο που προωθείται, οι πωλήσεις εφόσον σχεδιαστούν σωστά, είναι προτιμότερες και μπορούν να οδηγήσουν σε έναν έντιμο συμβιβασμό με την Κομισιόν, χωρίς η εταιρεία να χάσει το καλύτερο παραγωγικό της δυναμικό.
Παράλληλα μια τέτοια επιλογή μπορεί να δώσει στη ΔΕΗ λύση σε επίπεδο κεφαλαίων που είναι απαραίτητα για την υλοποίηση του εκτεταμένου επενδυτικού προγράμματος της επιχείρησης. Να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη ΔΕΗ σε επίπεδο χρηματοδότησης είναι ότι αντιμετωπίζεται από τους οίκους αξιολόγησης ως «πακέτο» με το ελληνικό κράτος και άρα αναγκάζεται να δανείζεται με υψηλότατο κόστος εξαιτίας των αλλεπάλληλων υποβαθμίσεων της ελληνικής οικονομίας.
Πρέπει τέλος να αναφερθεί ότι οι εισηγήσεις περί άμεσης πώλησης μονάδων με πρωτοβουλία της ίδιας της ΔΕΗ, όπως και εκείνες που αφορούν την πιθανή αναζήτηση ιδιώτη συνεταίρου για την κατασκευή νέας μονάδας στη Μελίτη, συζητούνται μεν σε επίπεδο διευθυντικών κλιμακίων της ΔΕΗ, δεν έχουν ωστόσο την κυβερνητική έγκριση και παραμένουν πάντα υπό την αίρεση των ευρύτερων αποφάσεων για την ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης και την επίλυση των δομικών εκκρεμοτήτων της ηλεκτρικής αγοράς.
Φυσικά είναι ευνόητο ότι εργοστάσια όπως Μεγαλόπολη 1&2 και οι παλιές μονάδες της Πτολεμαΐδας, εφόσον έβγαιναν στο σφυρί, με ηλικία 40 έτη και ορίζοντα ζωής μερικών χρόνων θα οδηγούσαν σε αποτυχία το εγχείρημα και πιθανότατα θα εκλαμβάνονταν από την Κομισιόν ως ακόμη μια απόπειρα κωλυσιεργίας.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, πληροφορίες θέλουν να υπάρχουν προτάσεις για την παραχώρηση μονάδων που βρίσκονται στη μέση ηλικιακή βαθμίδα, με ικανοποιητικές επιδόσεις κόστους και λειτουργίας, που μπορεί να μη θεωρούνται φιλέτα ωστόσο σίγουρα θα ενδιέφεραν ιδιώτες επενδυτές. Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται μονάδες όπως το Αμύνταιο, ο Άγιος Δημήτριος, η Μεγαλόπολη 3 και η Καρδιά. Εξ αυτών των μονάδων, ιδανικοί υποψήφιοι θεωρούνται σε πρώτη φάση οι δύο μονάδες από 300MW η κάθε μια στο
Αμύνταιο με ηλικία 20 ετών
Σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη της Booz Allen Hamilton (2007) οι δύο μονάδες του Αμύνταιου εμφανίζουν μέσο κόστος (συντήρηση – λειτουργία) 46,2 ευρώ η μεγαβατώρα, δηλαδή είναι «ακριβότερες» λειτουργικά σε σύγκριση με το σταθμό της Καρδιάς (τέσσερις μονάδες), το σταθμό του Αγίου Δημητρίου (4 μονάδες) και τη Μεγαλόπολη 3. Ωστόσο οι μονάδες του Αμύνταιου έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είναι μικρότερες σε ηλικία δηλαδή έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής σε σύγκριση με τις υπόλοιπες που μετρούν περί τα 30 έτη λειτουργίας. Παράλληλα με την υλοποίηση επενδύσεων από την πλευρά του πιθανού ενδιαφερομένου, θα μπορούσε να βελτιωθεί η απόδοση.
Η απόφαση στη ΔΕΗ
Παρότι οι πωλήσεις παγίων έχουν περιληφθεί στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, ήδη κύκλοι της ΔΕΗ έχουν σπεύσει να επισημάνουν ότι μπορεί για τη διάθεση μετοχών να αποφασίζει το Δημόσιο, για τις πωλήσεις μονάδων ωστόσο η απόφαση περνά από το Δ.Σ. της επιχείρησης. Με τον «αστερίσκο» αυτό λοιπόν, θεωρείται ότι οι πωλήσεις μπορούν να προχωρήσουν πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η διάθεση του 17% των μετοχών του Δημοσίου, το οποίο προϋποθέτει χρονοβόρες διαδικασίες όπως η εφαρμογή του τρίτου πακέτου, η αποτίμηση των παγίων κλπ.
Η πώληση των μονάδων ωστόσο μπορεί να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα και μάλιστα η αρχή να γίνει ακόμη και εντός του έτους, δίνοντας απτά αποτελέσματα σε δύο μέτωπα, της απελευθέρωσης της αγοράς αλλά και των αποκρατικοποιήσεων.
Η αποτυχία των swaps
Οι υποστηρικτές της λύσης των πωλήσεων επισημαίνουν ότι τα περίφημα swaps έχουν εξελιχθεί σε... «Βατερλώ» και από ανταλλαγές ισχύος έχουν «μεταμορφωθεί» σε μονομερή drawing rights, δηλαδή έχουν εξελιχθεί σε λύση που αντιπροσωπεύει το χειρότερο δυνατό σενάριο για τη ΔΕΗ. Και βέβαια απέναντι στο μοντέλο που προωθείται, οι πωλήσεις εφόσον σχεδιαστούν σωστά, είναι προτιμότερες και μπορούν να οδηγήσουν σε έναν έντιμο συμβιβασμό με την Κομισιόν, χωρίς η εταιρεία να χάσει το καλύτερο παραγωγικό της δυναμικό.
Παράλληλα μια τέτοια επιλογή μπορεί να δώσει στη ΔΕΗ λύση σε επίπεδο κεφαλαίων που είναι απαραίτητα για την υλοποίηση του εκτεταμένου επενδυτικού προγράμματος της επιχείρησης. Να υπενθυμίσουμε ότι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη ΔΕΗ σε επίπεδο χρηματοδότησης είναι ότι αντιμετωπίζεται από τους οίκους αξιολόγησης ως «πακέτο» με το ελληνικό κράτος και άρα αναγκάζεται να δανείζεται με υψηλότατο κόστος εξαιτίας των αλλεπάλληλων υποβαθμίσεων της ελληνικής οικονομίας.
Πρέπει τέλος να αναφερθεί ότι οι εισηγήσεις περί άμεσης πώλησης μονάδων με πρωτοβουλία της ίδιας της ΔΕΗ, όπως και εκείνες που αφορούν την πιθανή αναζήτηση ιδιώτη συνεταίρου για την κατασκευή νέας μονάδας στη Μελίτη, συζητούνται μεν σε επίπεδο διευθυντικών κλιμακίων της ΔΕΗ, δεν έχουν ωστόσο την κυβερνητική έγκριση και παραμένουν πάντα υπό την αίρεση των ευρύτερων αποφάσεων για την ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης και την επίλυση των δομικών εκκρεμοτήτων της ηλεκτρικής αγοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου