Και πρώτα-πρώτα το μέγιστο θέμα-ταμπού, που λέγεται ΔΕΗ. Η Μπιρμπίλη, για λόγους που δεν έχουν και τόση πολύ μεγάλη σημασία σήμερα, δεν επιθυμούσε να ανοίξει το διάλογο για την ουσιαστική απελευθέρωση της ενεργειακής αγοράς, που περνούσε μέσα και από τον περιορισμό της κυρίαρχης Επιχείρησης. Και έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει τόσο τα swaps ενέργειας, μέχρι την οριστική αποδόμηση τους, όσο και την πώληση ποσοστού της. Πολύ περισσότερο, δεν διευκόλυνε το άνοιγμα λιγνιτών σε τρίτους. Όλα αυτά τα ζητήματα εντέχνως «σέρνονταν» για καιρό, χωρίς να δίνεται καμία λύση. Και έμοιαζαν με την κολοκυθιά. Να δώσουμε τα swaps; Και γιατί να μην δώσουμε το 17%; Και αν δώσουμε το 17% της ΔΕΗ, γιατί να εκχωρήσουμε λιγνίτες σε ιδιώτες; Μήπως να πουλήσουμε μονάδες της Επιχείρησης, αντί του 17%; Και πάει λέγοντας. Η αγορά παρακολουθούσε με αμηχανία επί δύο χρόνια τα πήγαινε-έλα του πλέον αρμόδιου υπουργείου, χωρίς να μπορεί να κάνει ούτε προγραμματισμό, ούτε να αξιοποιήσει τις υφιστάμενες επενδύσεις της.
Έρχεται τώρα ο Παπακωνσταντίνου και όλα αυτά τα σβήνει μονοκονδυλιά. Λέει ξεκάθαρα ότι η πώληση μονάδων της ΔΕΗ είναι πάνω στο τραπέζι, εναλλακτικά συζητείται ακόμη και πώληση μέρους θυγατρικών της, συμπεριλαμβανομένης και της ΔΕΗ Ανανεώσιμες, ανοίγει άμεσα την εκχώρηση της λιμνάζουσας υπόθεσης της Βεύης, ανακινεί για πρώτη φορά θέμα χρησιμοποίησης νέων τεχνολογιών για αποθήκευση και δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα, CCS ( Carbon Capture and Storage), και αφού τελειώσουμε με όλα αυτά θα ακολουθήσει και η πώληση του 17% της ΔΕΗ, με τη μέθοδο του στρατηγικού επενδυτή.
Το κατά πόσο είναι αποφασισμένος να τα προχωρήσει όλα αυτά ο νέος υπουργός φάνηκε από ένα και μόνον στοιχείο. Τη μία ημέρα, στη συνέντευξη Τύπου της προηγούμενης Πέμπτης, ανακοινώνει ότι σύντομα θα δοθεί λύση στη χειμάζουσα επένδυση του χρυσού στη Χαλκιδική και την επομένη το υπουργείο δίνει στη δημοσιότητα την έγκριση της περιβαλλοντικής μελέτης γι αυτήν.
Εύλογα αναμένεται ότι η ίδια φούρια θα επιδειχθεί και στα άλλα ζητήματα, είτε αυτά είναι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, είτε η απόσχιση του ΔΕΣΦΑ, είτε η έρευνα υδρογονανθράκων, είτε ακόμη και η υπόγεια αποθήκευση φυσικού αερίου στον Πρίνο. Είναι άραγε τυχαίο ότι χθες κιόλας έγινε γνωστό ότι κατατέθηκε επίσημα αίτηση για τη χορήγηση άδειας ανεξάρτητου συστήματος φυσικού αερίου από την εταιρία Energean Oil & Gas για τη μετατροπή του υποθαλασσίου κοιτάσματος της νότιας Καβάλας σε υπόγεια αποθήκη φυσικού αερίου;
Τα θέματα αυτά δεν είναι καινούρια για το ΥΠΕΚΑ. Συμπεριλαμβάνονται τόσο στο πρώτο Μνημόνιο, όσο και στις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Απλά η κ. Μπιρμπίλη δεν ήθελε να τα προωθήσει, κρατώντας ψηλά τη σημαία της προστασίας του περιβάλλοντος. Αυτή η οποία τελικά την έκανε «κόκκινο πανί» για κάποιους κύκλους και εντός κυβερνώντος κόμματος. «Θυσιάστηκε», λοιπόν, χωρίς να χρειασθεί να κάνει «εκπτώσεις» στις αρχές και τα πιστεύω της. Από αυτήν την άποψη έμεινε αλώβητη. Το θέμα είναι πώς θα χρησιμοποιήσει στη συνέχεια τη συγκεκριμένη «παρακαταθήκη» της. Και έχει ενδιαφέρον από αυτήν την άποψη η όποια εξέλιξη στην πορεία της, είτε στον πολιτικό στίβο, είτε οπουδήποτε αλλού.
Όμως, το θέμα μας δεν είναι η κ. Μπιρμπίλη. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή στην κεφαλή του ΥΠΕΚΑ, ένα ιδιαίτερα κρίσιμο υπουργείο που χειρίζεται τα ενεργειακά θέματα, βρίσκεται ένας υπουργός που έχει στραμμένη την προσοχή και το ενδιαφέρον του στις κοινοτικές επιταγές. Αυτές θα εφαρμόσει, κατά πως φαίνεται, απαρέγκλιτα, χωρίς να υπολογίζει ούτε το πολιτικό κόστος, ούτε τις επιμέρους σκοπιμότητες. Ίσως γιατί γνωρίζει καλά ότι το δικό του μέλλον περνά μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου